පෙම් මායා

කලකට වරක් පායා දිලෙන පුන් සඳකි.
ඒ සඳ රැසින් දහසක් මල් පුබුදු වෙති.
පෑයූ දිනට දෝරේ ගලන සුසුම් පොදි.
හිමිවන්නේ අපට පමණි හිතාදරී.

හෝරා කිහිපයක සුන්දර මොහොතකට.
පෙරුම් පුරමු අපි දින සති මාස ගැන.
උදා වූ විටදී ඒ සුන්දර මොහොත.
දුක් දොම්නස් මැකිලා යයි සතුට වෙත.

දහසක් වචන පිටවෙනවා රැඟුම් තුලින්.
උතුරයි සෙනෙහෙ ඒ මොහොතේ සතුට මැදින්.
පොපියන ප්‍රේමයක අරුමය රැයක් මැදින්.
කවි ගී කියයි උණුසුම් සුසුමන් අතරින්.

දිනකර උදාවන තුරු ගතවන කාලේ.
කාටත් හොරා අප සැනසෙයි මායා වේ.
කවි ගී ලියා නිම වනු බැරි නිසා වේ.
සැනසෙමු මතකයේ මිහිරෙන් කුමාරියේ.

-තරුපති අරිරුවන්-